Elke Drôme-wandelweek, met tochtgenoten op stap in de bergen, is een bijzondere ervaring. Een wisselwerkend therapeutisch veld van voelbaar verlangen om uit een impasse te geraken, zichzelf authentiek te realiseren overeenkomstig eigen aard en geweten, de spanning van nog niet weten hoe, de angst om in het nieuwe te gaan staan.
Ik doe het als begeleider niet alleen. Elke keer opnieuw zijn de bergen en de natuur mijn bondgenoten. De traagheid van stappen, het naast mekaar zitten voor een gesprek langs de kant van het pad, het verfrissend perspectief achter elke bergkam, de hoop die langzaam daagt.
Les Hauts Plateaux du Vercors zijn een prachtige werkplek – mét uitzicht. Als we halt houden onderweg, teken ik een lange lijn op het pad voor onze voeten. Een continuüm tussen twee polen. Verstard raken in één van die polen, polariseren, gefixeerd zijn in de éénzijdigheid, beknot, maakt ziek.
Symbolisch pijnlijk (h)erkenbaar voor mijn tochtgenoten die elk op hun manier geconfronteerd worden met vast-zitten, met iets niet kunnen waar-maken, met geen antwoord hebben op actuele moeilijke situaties, met de rauwe waarheid van onaffe oude situaties. Oorzaken van pijn, verdriet, onmacht.
Wanneer perfectionisme de enige manier lijkt om (h)erkenning te krijgen. Wanneer het nest waarin je opgroeide onveilig was en dat voelen alleen maar pijn doet waardoor je vlucht in rationaliteit. Wanneer je al heel vroeg de zorg hebt opgenomen voor je depressieve moeder en je vader je daardoor als “volwassene” ging beschouwen. Dan leveren dat perfectionisme, die rationaliteit, dat empathisch zorgende lange tijd heel veel op. Tot ze – op een onverwacht moment, vandaag, in je actuele situatie – zeer beperkend en ziekmakend blijken te zijn.
Dan is uitzicht krijgen op alternatieve mogelijkheden op het continuüm, én zich ermee verbinden, zeer bevrijdend. Dan brengt het voorzichtige engagement om de nieuwe alternatieven te verkennen, weer beweging. Net zoals we fysiek straks vanuit deze plek weer één van de vele paden kunnen kiezen om verder te gaan.
Leven is je voortdurend kunnen aanpassen aan veranderende leefomstandigheden. Vanuit een innerlijke vrijheid het best mogelijke antwoord kunnen bieden op de situatie die zich aandient. Response-able zijn. Niemand komt je vertellen dat je niet langer perfectionistisch, rationeel, empathisch zorgend moet zijn. Je bent de eerste die het jezelf kan / en mag / toelaten – zonder schuldgevoel.
Het betekent zoeken hoe je – op de gepaste momenten – ook zorgeloos, mild, voelend en gezond egocentrisch mag zijn, als tegenpolen voor de dysfunctioneel geworden gepolariseerdheid.
Helen is ontwikkelen van polarisatie naar flexibiliteit. Je kunnen durven bewegen langsheen het continuüm van mogelijkheden. Grote – als onoverbrugbaar ervaren – tegenstellingen worden gradueel geïntegreerd. Het vraagt alert zijn voor kleine verschuivingen. Het vraagt moed om de vele tussengebieden te verkennen. Wie zich altijd gered heeft met rationaliteit staat niet te springen om veel gevoel toe te laten. Wie er gekomen is door hard werken vertrouwt het genietend lummelen niet meteen.
Ik weet het ondertussen uit ervaring, én ik krijg de feedback van deelnemers, dat zo’n Drôme-wandelweek helpt. De ruimte om te zoeken, de intensiteit van 5 dagen doorwerken, buiten in de natuur, de tijd om langzaam te verkennen, een beetje “franse” joie-de-vivre, het letterlijk onderweg zijn, het lijfelijk ervaren dat “iets anders” mag. Én oplevert.
Niet meteen een makkelijke (zoek)tocht, maar wel een cadeau aan jezelf.
data wandelweken op aanvraag
karenvermeylen 