Therapie is voorjaarswerk

Ik ben een buitenmens, een lente- en zomerkind, maar vandaag doet het even deugd om achter de computer te zitten. Twee handen, 5 blaren, een aantal venijnige dorens die ik niet zie maar wel voel als ik iets vastneem. Een rug die even rust kan gebruiken. Resultaat van een weekend hard werken in de tuin, onze ‘franse grond’.
Ik ben fier en tevreden. Het heeft zweet en gevloek gekost. En … talloze kruiwagens mest : vruchtbaar voor de grond én blijkbaar ook voor een aantal therapie-metaforen die me zomaar als kado binnenvallen.

Seizoenen en de kringloop van het leven
Als mens zijn we (deel van de) natuur. Waarom zouden we dan anders in mekaar zitten dan die natuur met z’n seizoenen ? We maken allemaal wel eens de winter mee. Niemand houdt de stroom van het leven tegen. Verdriet, kwetsuren, afscheid nemen, ziekte, werkverlies of -verandering, echtscheiding, trauma-ervaringen, overgangen … jammer !? maar ze zijn inherent aan het leven. De vraag is niet OF we het gaan tegenkomen, maar HOE we ermee omgaan op momenten dat we het tegenkomen. Met andere woorden HOE maken we met de scherven en puzzelstukken van het verhaal dat aan diggelen ligt een nieuw coherent verhaal ?

Het heeft te maken met onze angst onder ogen durven zien, vertrouwen dat er iets nieuws kan en mag groeien. Geen enkele boer plant 2 jaar na mekaar dezelfde gewassen op dezelfde lap grond. Durven veranderen : the courage to be. Het land durven omwoelen, geen licht werk met de schop en de riek. Mest aanvoeren. Godverdomme roepen als die moeizaam geladen volle kruiwagen omkiepert op een plek die daarvoor niet bedoeld was, en je opnieuw moet beginnen scheppen. Kwaadheid voelen en dat op gezonde manier uiten als motor om in beweging te komen. Durven woelen met je blote handen in de grond en voelen dat de aarde stilaan weer warm wordt. Zich klaar maakt. Bewust zien dat er al pieren kruipen die de grond luchtig maken en een eerste lieveheersbeestje dat de kleine schadelijke insecten op de jonge plantjes zal helpen opeten.

De nacht is het donkerst vlak voor het licht opkomt, schrijft Coelho. Zo is de winter vaak nog even het strengst vlak voor de lente er is. Maar het is een zeker weten dat de lente komt.

De pijn van een proces
De lindes, de fruitbomen, de druivelaar moeten gesnoeid. De rozenstruiken, frambozen, de bramen langs de boskant hebben welig getierd en gewoekerd. Goed snoeien is een vak. Goed therapiewerk ook en vergt bekwaamheid, authenticiteit, congruentie. Durven samen snoeien met je cliënt. Goed wetend dat snoeien zeer doet. De pijn waar we doormoeten in ons proces. Goed kijken wat en waar we snoeien en een warm vangnet zijn voor de pijn en de emoties die dit meebrengt.

Doornen die blijven zitten, moeten uit mijn handen. Ze blijven voelbaar, ontsteken. Wat onaf is, blijft energie en aandacht vragen en werpt zich zonder twijfel vroeg of laat weer op. Meestal wanneer we het niet verwachten.
De laag die overwoekert en alles verstikt moet weggekapt worden. Niet met de botte bijl, maar zorgzaam zodat we de wortels die eronder zitten niet beschadigen. De aarde en de wortels weer lucht en ruimte geven, zodat de meststof kan voeden wat gevoed moet worden en de regen kan doorsijpelen daar waar er water nodig is.

Met blote handen
Ik ben m’n grote voorbeeld-therapeut nog steeds dankbaar dat hij me leerde te werken met ‘mijn blote handen’. Niet met het grote experiment, maar in de relatie van mens tot mens en wat daar voelbaar is bij mezelf, mijn cliënt en wat er tussen ons ontstaat. Fijngevoeligheid kan maar met aandachtige blote handen om te merken waar de weerstand zit, de eelt, wat verhard is. En hoe we de cliënt met mildheid kunnen confronteren hiermee om te gaan.
Met m’n botten (mee) in de ‘stront’ staan, voelen hoe ik bijna onderuit ga op die gladde vettige mest. Invoelen, aanvoelen waar de ander mee worstelt. Weten dat een proces niet stopt op het moment dat iemand de therapieruimte verlaat. Een mestspoor tot aan de achterdeur waar ik mijn laarsen uitdoe om het huis binnen te gaan. De boog kan niet altijd gespannen staan. Soms is het is helend om even te laten rusten.

De serre : a safe emergency situation
De serre waar het zaad kan kiemen en de frêle jonge plantjes beschut kunnen wortelen als metafoor voor de therapierelatie en -ruimte waar het nieuwe vreemde gedrag en denken in veilige condities mag groeien en geoefend worden. Een safe emergency situation : het blijft moeilijk en beangstigend om met nieuw denken en gedrag aan de slag te gaan. Maar als we kunnen oefenen en onze eerste nieuwe stappen zetten binnen een vertrouwensrelatie, helpt dat om wat steviger te staan tegen de tijd dat we moeten uitplanten in het onbeschutte veld, de grote wereld waar het daadwerkelijk om te doen is, waarin we verder moeten met ons nieuw verhaal.

En na het proces-labeur op het veld, na het snoeien, de pijn, het loslaten, het kappen in de harde stenige grond, het verbranden van het snoeihout, het met zachte handen (her)planten … genieten in een deugddoend warm bad. Moeheid laten wegstromen. Zo deugdoend om het nieuwe ruimte te geven, de jonge aardbeiplantjes, de tere sla in de serre, de gesnoeide cassis. Vertrouwen dat de zomer heerlijke vruchten brengt. En bij een glas koele muskaatwijn ‘n beetje dronken worden van geluk. Het kan !

http://www.gaandeweg.be
info@gaandeweg.be
wandeltherapie in een verrijkend perspectief