‘Dit is het geweld van onze tijd. Blinde agressie zoals in Luik is eigen aan onze postmoderne ‘Yes, we can!’-samenleving’, zegt psychiater Dirk De Wachter (De Standaard, 15 dec 2011). We scheppen de illusie dat alles mogelijk is, en dat is niet waar.
Je zal maar maatschappelijk assistent zijn en doorheen maandelijkse contacten moeten inschatten of iemand al dan niet -nog- gevaarlijk is, zich aangepast gedraagt, weer zal hervallen. Je moet het maar kunnen om binnen te kijken in het hoofd, de gevoelens van iemand anders. Laat staan voorspellen vanuit een niet wetend weten wie die andere persoon in wezen écht is.
Je zal maar partner of ouder zijn. En ook wanneer de liefde niet -meer- blind is, dan nog is het beknottend pretentieus om zomaar te stellen dat je de ander door en door kent.
Je zal maar je eigen zelf zijn. ‘Goeimorgen, ouwe rotkop.’ Ik kan ‘s morgens vertrouwvol mezelf erkennend in de spiegel kijken en dan nog weet ik niet hoe ik die dag zal reageren in onverwachte situaties die me turbulent uit balans brengen. ‘Schuif die spiegel maar opzij, sluit het boek van ijdelheid’, zingt Raymond van het Groenewoud wijselijk (Goeiemorgen ouwe rotkop. De laatste rit, 2011).
Deze ‘Yes, we can!’-samenleving’ schept de illusie dat alles bereikbaar is voor iedereen. Wetenschap kan alles verklaren en heeft voor alles een oplossing. Natuurkundigen op zoek naar de mysterieuze Higgs bosondeeltjes hebben met de grootste deeltjesversneller ter wereld in het CERN -met iets meer dan 95 procent zekerheid- de plaats gevonden waar het laatste puzzelstukje van de fundamentele fysica zich verschuilt (VRT nieuws, 13 dec 2011). Met 95 procent zekerheid zijn ze dus bijna God. Alles wordt maakbaar, voorspelbaar … ook de mens.
Er zijn schijnbaar geen grenzen meer. En als we dan toch op een grens botsen, wekt dat frustratie en agressie op. Een beangstigende evolutie.
Kunnen we dit keren ? Durven we opnieuw af en toe ‘No, we can’t’ zeggen ? Weer leren omgaan met beperkingen ? Opportuniteiten vinden in iets dat tegenzit ? Grenzen ervaren als inherent aan het leven ?
December draagt de laatste dagen het jaar uit. In deze tijd van goede voornemens en wensen hoop ik voor elk van ons op een handvol kleine kerstboompakjes verantwoordelijkheid, nederigheid en verwondering. Stuk voor stuk zorgzaam ingepakt in zacht papier en met een milde strik.
vuurwerk.jpg
Dikke kus ,
voor een onvoorspelbaar 2012 !
karen
http://www.gaandeweg.be
karenvermeylen 